Hai
tempo cheguei a sentir compaixón polo equipo de fútbol modesto Os Chaos, porque
un día lin que levaban non sei cantos partidos (ata creo que incluso
temporadas, falo de memoria) sen ganar, sen tan sequera empatar. Pero chegaba o
momento en que me dicía que... “vale, pobriños!, pero son adultos e andarán tan
só a divertirse”. Ó mellor ata poden ter máis moral có Alcoiano. Non obstante,
se esas mesmas circunstancias se traspasan a uns nenos, aí creo que cambia
moito o asunto. Os nenos, a maiores de divertirse, gústalles ganar e ganar. Xa
sabemos que a inocencia dun neno, ás veces, é efémera, que se pode rillarlle os
ósos a outro neno faino sen pestanexar. É dicir, calquera neno goza, chouta,
berra, ri e vólvese tolo cando gana algo no que participa, no que compite.
O equipo
júnior de baloncesto do ABO tirouse toda a temporada 2015-2016 sen ganar ningún
partido. Nin tan sequera tiveron o consolo de empatar algún porque no
baloncesto ou matas ou morres. Os júnior, quéirase que non, aínda son nenos.
Quero poñerme na pel deles para coñecer o sabor desa frustración, mais non me
saen as palabras e o único que consigo é que me embargue unha emoción tan forte
que chega un momento en que non sei se é de pena ou de auténtica heroicidade.
Si, digo ben ó dicir heroicidade.
Porque,
algunhas veces, ser heroe é case fácil; pero ser heroe en todas as derrotas é
moi pero que moi difícil. E creo sinceramente que os júnior do ABO foron e son
uns auténticos heroes. Porque derrota tras derrota nunca agacharon a cabeza, e
asistían ó seguinte partido coa intención de comerse o mundo, aínda que, moitas
veces, xa sabían de antemán que acadarían unha derrota máis. Pero eles dálle
que dálle: ós partidos e ós adestramentos. Ninguén foi capaz de lle minar a
moral.
A todo
adulto lle gusta ganar. Imaxinade a un cativo, a un mociño. Por iso ten o seu
mérito que non decaeran nunca, que tomaran incluso a competición como unha
obrigación seria pero cun fondo nostálxico porque a derrota sempre deixa un mal
sabor de boca. Pero eles seguían e seguían. Aínda sabendo que non tiñan nadan
que facer, deixaban a alma nas canchas, os cotobelos nas paredes e as patadas
nos bancos... porque aquel lanzamento non entrou ou porque aquela xogada non
saíu. Algún ata pensou que a camiseta lle aguantaría a súa impotencia, o seu
cabreo ante un fallo que lle ocorre a calquera. Pero a camiseta non aguantou.
Rachou, verdade Xoel?
Heroes
anónimos. Para máis aquel, nun deporte minoritario. Para máis inri, pouco máis
que uns nenos. Heroes anónimos dándolles leccións á afección, ós pais porque
vían que estes, que nós, máis dunha vez, sufriamos máis ca eles. Houbo partidos
que se vía ás leguas que se podían ganar, pero por unhas e outras
circunstancias, non se conseguía e a rabia, a impotencia facíase dona e señora
da afección. O típico: “para unha vez que se podía ganar”. A desilusión era
enorme. Pero aí estaban eles... apuntándose ó seguinte adestramento,
comparecendo ó seguinte partido con ganas de... agora si, este ímolo ganar,
hoxe machacámolos. Así, un partido detrás doutro.
Heroes
por constancia, por perseveranza, porque as ansias de ganar son moito máis
fortes que todas as desilusións. Heroes anónimos que espero que a partir de
hoxe xa non sexan tan anónimos, porque ata os perdedores teñen os seus méritos
(lembrade ó ciclista Raymond Poulidor), ata os perdedores merecen unha
recompensa: unha lectura afectuosa e aloumiñeira, e, por favor, unha ollada á
foto con agarimo de pais para que deixen de ser anónimos e pasen a ter os nomes
de (de pé, de esquerda á dereita): Samuel Ferro (2), Andrés Campos (22), Víctor
Vilar (5), Xosé Anxo Sánchez (adestrador), José Ramón Martínez (13), Enrique
Osorio (16), Pablo Varela (18) (de xeonllos, de esquerda á dereita): Xoel Rivas
(9), Iván Pintor (23), Rubén Rodríguez (14), Martín Conde (1), Joel Martín
Domínguez (24) e Pablo Montes (21). Falta na foto Adrián Rodríguez.
Grazas,
rapaces. Grazas, fillos, por facernos gozar incluso coas derrotas. A nós
chéganos cunha tripla de Pablo Varela e unha “virguería” doutro calquera. E
sobre todo... con que non vos manquedes. É o sempiterno desexo de todo pai.
Café
Paseo de Ramoleox da Valenzá. Venres, 10 de xuño de 2016
Publicado en La
Región o venres, 24 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario