Aí
están. Os berros da memoria que se esparexen por entre as airas de Baños de
Molgas e os montes de Pinouzos, por entre os regos do millo e as gadañas nos
Lamas. Aí están. Os partidos de fútbol por entre os carballos da Carballeira e
o xogo do marro pola aira de Arriba.
Aí están os recordos que nunca se van.
Nunca. Nin se irán os soños de ser home cando se era neno, nin o de ser neno
cando xa se é home. A vida ás veces ten tal contraste que ata este se volve
fermoso co paso do tempo. Tampouco se irán os berros dos carros nin o árdelle o
eixe! das almas. Que tempos! Tempos que non volverán. Quizais sexa mellor así,
pero, ás veces, a nostalxia é coma unha bágoa de emoción que esvara moi devagariño
pola cara. Aí están. Os berros da memoria de cando un escribía poemas sobre un
corazón escachado ou de cando un quedaba coa ollada perdida e... soñando,
soñando, soñando. Canta dozura teñen hoxe os recordos da infancia, incluso da
adolescencia. Son coma o compás jazzístico dun tema de Miles Davis ou de John
Coltrane. É igual; as mañás en Sudalomba deixábanlle paso ás tardes en
Barricobos, ou na Porfía. Eran tempos de música sen orquestra, de bailes sen
parella, pero coa festa a rachar a base de berros da memoria. A memoria, moitas
veces, é tan melancólica que non queda outra que plasmala nun papel ou deixar
que a mirada siga perdida no círculo dos soños. Aquí quedan. Os berros da
memoria.
Finca
Fierro. Xoves, 23 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario