Hai
semanas nas que me costa atopar algo para encher este recuncho. Nesta sóbranme
os temas. É máis, sóbranme incluso os deportivos (os políticos chega con dicir
que empezan cunha nova pesada, aburrida e sanguenta “económica” campaña
electoral). Catro grandes novas deportivas: ascenso do Leganés a primeira
división por primeira vez na súa historia; trofeo Roland Garros acadado por
Garbiñe Muguruza por primeira vez na súa historia; morte de Cassius Clay (para
min será sempre Cassius Clay), quizais o mellor boxeador de todos os tempos e
un dos mellores deportistas; e xa por último, a mellor, a máis importante e a
máis emocionante polo que me toca de galego: o premio Princesa de Asturias
(quizais ou sen quizais o Nobel deportivo) para o noso Francisco Javier Gómez
Noya.
Xa tardaron en darllo. Claro que o tríatlon non é o fútbol, nin o
baloncesto, nin o tenis; é un deporte dos máis minoritarios que existen (outro
tanto máis a favor por acadalo). Declaraba Iván Raña (outro que tal) que cando
empezaron chamábanlles as de “Dios es Cristo”, pero grazas á súa perseveranza,
aí están os dous, aí está Gómez Noya, cinco veces campión do mundo e base de porfiar
e porfiar. Sempre se falaba del para isto ou para aquilo, pero claro, ante
Nadal ou ante Gasol... a fama é a fama. Gómez Noya non anda de aquí para alá e,
para máis aquel, era e é galego. Pero el seguiu subindo, subindo, subindo (para
que digan que o galego non sabe se sobe ou baixa) ata acadar o recoñecemento
que hai tempo que se merece. Aínda así, pena!, seguirá sendo flor dun día tan
só. Hoxe mesmo xa poucos lembrarán que lle deron o Nobel dos deportes. É igual,
en Río volverá dar que falar. Aínda que só sexa por un día.
Café
Paseo de Ramoleox da Valenzá. Venres, 10 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario