O jazz
de Louis Armstrong entra coa suavidade dun suspiro no meu entendemento, mentres
soño con ser a súa trompeta e o sorriso de Ella Fitzgerald. Sempre hai momentos
nos que a música, a maiores de amansar ás feras, fai bailar os dedos sobre a
mesa ou os pés sobre o cemento. Ó mesmo tempo o sentimento vai e vén por entre
os carreiros da nostalxia.
Queda a ollada perdida na á dun soño e o latexo dun
asubío pasa polas corredoiras da infancia. Ou da adolescencia. Non hai volta de
folla; unha e outra vez os recordos retroceden para buscar aquelas airas cheas
de palleiros e de medas, para buscar aqueles xogos que nunca tiñan fin e para
buscar aqueles minutos no mazadoiro da burga. Canta memoria hai esculpida nese
asento, nesa pedra! Cantas imaxes se debuxan no reflexo da auga quente! Segue
Louis Armstrong coa súa voz rota dicíndome cousas que non entendo. É entón
cando boto man de Ella Fitzgerald para que me arrole na suavidade do seu peito.
Cada ritmo da saudade é coma un pase de baile no medio dunha folla en branco.
Ou na punta dun lapis. Ó final son os carreiros da nostalxia os que te levan
por unha vida labrega chea de novelas baratas que encheron todo un mundo de
fantasías, de soños e de realidades que van moito máis alá de calquera ficción.
Collo un carreiro calquera. E penso. E soño. E vivo.
Finca
Fierro. Mércores, 8 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario