Teño uns
minutos para rezar tres avemarías e un nosopai.. Polos que andan perdidos por
entre as carballeiras da memoria. Polos que loitan contra as adversidades que
lles presenta a vida diante dun espello. E hai espellos que desvirtúan as
imaxes. Polos que morren ante o impacto dunhas balas que dispararon uns polo simple
pracer de ver caer sangue sobre as beirarrúas da existencia. Tres avemarías
polas que reciben golpes dunha media laranxa que, co tempo, podrecéronlle as
ideas do bo comportamento. E pensan que o matrimonio é unha simple sinatura nun
papel, ou que a convivencia son os primeiros sorrisos ó cruzar a porta dunha
felicidade que non tarda en escachar. Un nosopai polos que pensan que a lúa está
ó alcance de calquera sentimento. Pobres inocentes!
Teño uns
minutos para pensar no que recei e chego á conclusión de que máis alá dun verso
escrito hai un poema pensado, ou de que o camiño máis curto non é o que vai en
liña recta. Ás veces arrodeamos para evitar o enfrontamento cun recanto da
memoria, no que está escrito que non todos os soños son bonitos. De cando en
vez asoman pesadelos que van e veñen por entre as pingas de suor dunha
conciencia que non sabe acougar na curva da nostalxia. Rematei os minutos.
Quedo en silencio.
Finca
Fierro. Sábado, 18 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario