Asubía o
vento. Corren as nubes polo ceo molgués. E as temperaturas amornan os
pensamentos nunha tarde dominical de transición. Escofo o ollo dereito para
dicir que a vida é un escaparate no que moitos non se reflicten. A ver, non
todos sabemos vivir! Hai moitos que están mortos en vida, que lles falta
espírito para dicir “aquí estou eu”. Así é que están pero non están. Está a
folla do loureiro abaneando. E os anteollos sobre a mesa, á beira dun libro de
Xavier B. Fernández.
Raño agora o ollo esquerdo. Quizais por aburrimento. Ou
porque o silencio acolle á pulga que non fai ruído. Anda que se a pulga fixera
ruído! Son as cinco e media da tarde. Dunha tarde gris, nubrada e coas
bolboretas bailando por entre as herbas dos lameiros. Por entre o millo bailan
as pegas. Menos mal que agora vense poucas. En catro décadas desapareceron
moitas clases de paxaros. É que o tempo pasa e todo cambia. Lembro aqueles
concertos nas tardes de Barricobos ou nas mañás de Sudalomba: pegas, corvos,
gaios, rulas, pombos, paspallás, lavercas, petos reais, verdeais, cucos, curuxas,
mouchos, lavandeiras, andoriñas, merlos, bubelas, paporrubios, pardais,
estorniños... Está o verme luceiro á espreita de que chegue a noite para saír a
dar unha volta. Un servidor mira para o ceo molgués mentres lle pon o punto
final a este momento.
Café
Paseo de Ramoleox da Valenzá. Domingo, 12 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario