A LÚA EN CUARTO MINGUANTE

            Aí vén a lúa en cuarto minguante para navegar por entre a néboa da esperanza. Se é que hai esperanza máis alá dos tempos futuros. É moi complicado adiviñar a distancia entre un suspiro e un latexo, entre un salouco e un batido. Por iso case sempre volvemos a vista para atrás, é dicir, furgar na memoria na procura dos recordos. Ó mellor é porque adoitamos buscar os bos momentos ou porque lle temos medo ós malos, ós que nos deixaron co cu o aire. Pero aí está o taparrabos para atrancar as incógnitas que non soubemos ou non quixemos resolver.

Aí vén a lúa en cuarto minguante para dicirnos que a noite está calada, que no silencio nada fai ruído e que tras a luz do verme luceiro está tan só a matogueira dos soños. Quen puidera soñar por entre as silvas da concordia e os codesos da ficción. Soñar é tan bonito que ata o propio silencio soña durmido.

            Finca Fierro. Sábado, 15 de outubro de 2016