POLOS INTERESES CREADOS

            Teño un pé pisando na ansiedade dun soño. Dun soño que non é tal. Porque hai soños que nunca foron. Pero de algo ten que valer o esculpir a señardade na talla dun castiñeiro, ou a morriña no toro dun amieiro. E non todo vale na conciencia dun neno. Un neno o que ten que ter é infancia, e punto. Agora mesmo acórdome deses nenos que non teñen infancia. Aínda hai moitos nenos sen ela.

Porque vivimos nunha sociedade que pecha os ollos para non poder ver. Vivimos nunha sociedade que vai e vén polos intereses creados, pero non compartidos. Non sabemos cando a auténtica vida roula polos carreiros estreitos de cada un. Non sabemos nada de nós mesmos, e por iso pensamos que somos únicos e auténticos. Teño o outro pé pisando na candidez dun pensamento. Dun pensamento que erra ante a realidade da propia vida. Esta, ás veces, é dura, é egoísta, é interesada, é miserable, é cruel...

            Café Oren Express da Valenzá. Venres, 7 de outubro de 2016