Por
sorte ou por desgraza (no meu caso, e por esta vez, creo que por desgraza) hai
xa moitos anos, máis de trinta, conseguín gravar nunha casete un tema musical
de Los Latinos, que era unha versión da famosa “Balada de Bonnie and Clyde”.
Tan axiña como a escoitei, o pensamento que se me veu á cabeza foi “de xulgado
de garda”, “isto é pasarse da raia”. Como se pode gravar un espantallo coma ese?
Pois gravouse e, claro, rechían os dentes, perdón, zumban os oídos ó escoitalo.
Que para que a escoito? Pois para lembrar que algúns deberían ir de cabeza ó
cárcere, e moito máis aqueles que atentan desa maneira contra a arte musical.
Todo
isto vén ó caso porque hai pouco máis dun mes conseguín ver a actuación de
Blues do País, un dúo que se dedica a transformar temas clásicos do blues e do
soul en cancións, con referencias galegas e, no seu caso, con moita retranca.
Veña xa! E isto non é de xulgado de garda? Como se pode versionar en plan
retranqueiro a deusas e deuses do Olimpo musical como Etta James, Bobby Rush,
Nina Simone, Nancy Sinatra, o inmenso James Brown, Muddy Waters, Led Zeppelin,
Otis Redding, B. B. King, Bob Dylan e algún que outro máis? Efectivamente,
podía ser de xulgado de garda, pero Bieitta James e Pepe King fano ben. E moi
ben!. Con moita alegría, con xeito, con máis desenvoltura e con todo o cariño
do mundo cara esas iconas musicais. Fano tan ben que aí están xa na rúa dous
discos seus. E só levan dous anos xuntos!
O
primeiro disco que gravaron foi “Bateas do Mississippi” e nel escoitamos o
famoso “Sittin´ on the dock of the bay” como “Sentadiña no pantalán”... moi mal
hase dar a troita eiquí / Eu só vexo iates de Madrí / que cante! Non che hai
sentidiño / ningún ( Ai, Ouréns, meu Ourén! Tamén asoma Janis Joplin co seu
“Mercedes Benz”, que Blues do País titulou, faltaría máis, co famoso “Chimpín”.
Toda unha declaración de intencións. A ver se iso é retranca ou non é retranca.
“Bon Dios, non terás de sobra un chimpín / Aquí todos teñen un Ebro 3000 /
Anque esfole os riles, fan ben máis ca min / Bon Dios, que che costa mercarme un
chimpín”. Así canción tras tema e retranca tras sorna, tras raposería. Pepe
King pon os instrumentos e Bieitta James a voz, a preciosa e marabillosa voz
que ten.
Segundo
os ianquis teñen a famosa Ruta-66, Blues do País pensou que nós non podiamos
ser menos e lanzaron ó mercado a non menos famosa “Ruta 120”, ou o que é o
mesmo, a que nós coñecemos como a de Monforte a Vigo ou viceversa. Nesta, en
vez de asomar Bobby Rush con “Garbage man”, asoma Blues do País co seu “Camión
de lixo”... haberá alguén nesta terra / que estea pior ca min? / A muller
deixoume por un prea: / o que leva o lixo co camión por aquí.. En vez de asomar
Nina Simone co seu “See Line Woman” aparecen as famosas Marías de Santiago
baixo a voz de Bieitta James. Nancy Sinatra puña as botas para camiñar pola
Ruta 66 e Bieitta, que carallo!, pon os zocos para andar pola ruta 120. A ver
cales son mellores! Nin punto de comparación!
Bieitta
James, na realidade, chámase Iseo Agilda e naceu o 25 de abril de 1983. Ela
mesmo me aforrou as contas: 33 aniños. Que seica foi nunha clínica de Betanzos,
pero tan axiña como lle deron a alta (a ela e á súa nai) marcharon para Oza dos
Ríos a pasar a nenez, porque axiña colleron camiño de Ourense, da que, a súa
nai, seica se namorou. E claro, cando alguén se namora de algo, adoita non
deixalo. Os estudos, chamémoslle pequenos, levounos a cabo polo barrio das
Lagoas e os grandes, máis en concreto Filosofía, fíxoos en Santiago. Sempre lle
gustou cantar e usa as cancións, a música como terapia “para manterme en min
pase o que pase”. Entrou en contacto, para empezar, co grupo Sacha na Horta, do
que Brais, é dicir, Pepe King era o seu fundador. Co tempo, coas inquedanzas
dun e doutro e a pesar dos atrancos formaron o dúo Blues do País. O dos
atrancos vén porque viven lonxe entre eles e para gravar e compoñer xúntanse
onde poden e como poden, aínda que quen leva as de ganar seica é o guasap. Que
somos hoxe sen o guasap?
Brais
das Hortas é o nome de Pepe King e naceu en Camos, no concello de Nigrán. É
polifacético de raio; compón, arranxa, grava, mestura, masteriza e tocando
instrumentos é o conto de nunca acabar: guitarras acústicas, clásicas e
eléctricas, batería, darbouka, kalimba, frautas, acordeón, etc. Empezou na
música no verán de 1996 tocando a guitarra e pasou por diversos grupos locais
do Val Miñor. A verdade é que non teño espazo para nomear todos os grupos e
bandas nos que participou. Logo, para máis aquel, a partir do 2006 combina a
súa actividade musical coa de narrador oral contando contos por institutos e
por onde lle cadra. O dito, un tipo polifacético e versátil.
Café
Brétema da Valenzá. Mércores, 31 de agosto de 2016
Maceda.
Venres, 9 de setembro de 2016
Publicado en La
Región o venres, 07-10-2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario