De todos
é sabido a miña afección á lectura. E quen di á lectura, é como dicir á
literatura. O escritor Manuel Portas di que a literatura é para divertir, non
para ser estudada. Pois menos mal, xa que desde que saín dos Milagres non é que
a estudase moito. Pero si que me divertín con ela. E o que me sigo divertindo!
Esta
confesión da diversión realizouna o escritor hai xa sete meses cando presentou
o seu libro “Lourenço, xograr” no café El Cercano da cidade das burgas. Estivo
arroupado polo editor e poeta Carlos Lema e polo tamén escritor e crítico
literario Xosé Manuel Eyré. Durante un longo período de tempo conversaron,
destriparon e ensinaron case todo o relacionado coa novela histórica,
principalmente coa novela histórica da literatura galega, que semella que é
unha época moi pouco tratada.
Pero aí
está “Lourenço, xograr”, novela de iniciación e formación, de aventuras e
incluso política. Nela amósase a contribución da novela á divulgación da
historia e literatura medieval galegas a través dun personaxe pouco coñecido,
como é o xograr Lourenço, que constitúe a porta pola que se observan non só os
conflitos políticos que determinaron o que hoxe é Galicia, senón que tamén as
vidas entretecidas das distintas clases sociais da época. Na obra aprécianse
perfectamente os cambios históricos que xorden tanto en Portugal como na nosa
terra, e degraña, debulla as relacións sociais entre as clases. A proba é que o
protagonista é un xograr que quere ser trobador, pero atópase co rexeitamento
das clases nobres.
Con esta
obra, Manuel Portas acadou a XXVII edición do Premio de Novela Manuel García
Barros “pola creatividade dun libro que se somerxe na lírica medieval galega
así como nos conflitos políticos que se desenvolveron na época en que
transcorre a obra, sendo un bo testemuño histórico”.
O
escritor Manuel Portas Fernández naceu en Barcelona no 1960, polo que hoxe
conta con 56 anos de idade. Arousán por ascendencia paterna e compostelán por
adopción, é profesor de lingua e literatura no instituto de educación
secundaria Arcebispo Xelmírez I de Santiago, centro que dirixiu desde o ano
1987 ata 1996, e no que potenciou o carácter innovador da educación e a
galeguización do centro. Porque Manuel Portas puido nacer en Barcelona, pero é
galego de boa casta.
Colaborou
en diferentes obras didácticas e en publicacións de carácter pedagóxico e
educativo, así como en xornais e revistas do país. A súa dedicación á análise
social e á promoción do idioma, levouno a desempeñar o papel de publicista da
lingua en conferencias dentro e fóra de Galicia e a publicar “Lingua e
sociedade na Galiza” (1990), unha das obras de referencia obrigada na
sociolingüística galega.
Manuel
Portas tamén participou en política e formou parte do goberno municipal do BNG
de Santiago ó longo de dous mandatos. Ou sexa, que queredes que vos diga... é
dos meus!, é dicir, un tanto máis ó seu favor. No ano 2010 deuse a coñecer como
novelista con “Denso recendo a salgado”, á que lle seguiu, dous anos máis
tarde, no 2013, “Faneca brava”, coa que conseguiu ser finalista do Premio
Xerais de Novela. “Amor en alpargatas” é a súa cuarta novela. Todas elas
publicadas por Xerais. A que analizamos ó principio, a que presentou o día 10
de marzo en Ourense, “Lourenço, xograr”, publicouna a editorial Galaxia.
Agora
mesmo estamos xa á espera, polo menos este molgués que escribe, da súa seguinte
creación, confiando en que chegue ás librarías canto antes mellor. Porque un
queda co bico doce logo de ler os seus traballos.
Café
Mambrú de San Cibrao das Viñas.
Venres, 30 de setembro de 2016
Publicado en La
Región o venres, 28-10-2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario