FELIZ DE POR VIDA

 

            Se algunhas veces ou moitas veces quero que chegue o inverno, non é porque xa estea farto do sol ou por esta chuvia que tanto se fai de rogar. Que va! Se quero que chegue o inverno é para poder cear o caldo. Ai o caldo! E dá igual que sexa da verza do país, da verza branca ou de repolo; o caso é que sexa caldo de verduras, destas verduras nosas, das do inverno.

A ver, o caldo pode ou poderase comer cando nos pete, pero é certo que meter algo quentiño no estómago nestas noites de cero graos ou menos é algo que te deixa algo así como feliz de por vida. E unha sopa non é o mesmo que o caldo. Vaiche boa! Acabo de cear un bo prato del. De aí este relato. Agora estou co ordenador, pero antes rematei de ler o libro “O desxeo”, de Lize Spit, e tiven que facelo paseando pola cociña, para que me baixara un pouco a barriga. Antes do prato de caldo comera outras cousas, o meu estómago é máis pequeno que o de outra persoa normal e, entón, claro, se lle ataco despois hai que baixalo, para non suar toda a noite, por moito que esteamos moi cerca dos cero graos. Iso si, o sabor do caldiño aínda o noto na miña boca.

            Finca Fierro. Xoves, 30 de novembro de 2017