Alá queda o asubío dun concerto
entre as páxinas brancas dun libreto. Aquí está o verso que non
ten rima e o poema que ninguén recita. Só o jazz de John Coltrane
ou Chralie Parker enche o espazo silandeiro dun conto que alguén
está intentando contar. Que difíciles son os momentos cando queres
dicir algo e non sabes que dicir, non sabes como dicilo. Buscas entre
a similitude de dous parágrafos e o único co que atinas son comas
sen sentido e puntos ó seu albedrío. Dime, ansiedade, que é o que
buscas por entre as estreitas rúas dunha aldea que está sempre nesa
memoria eterna? Que fácil é atopar o recanto infantil no que os
soños foron realidades perpetuas! Todo consiste en debuxar a aira da
Igrexa.
Dime, pensamento cativo, cantos sorrisos, cantas queixas,
cantos berros, cantos silencios furgaron por entre os palleiros?
Tempos de poemas esparexidos, espallados por entre os pés dos
canastros. Tempos de asubiar para os inocentes acochados que se
descubrían nun suspiro. Ou nunha argallada inocente, que acarrexaba,
iso si, unha xenreira infantil que axiña remataba para seguir
caneando a aira da Igrexa.
Finca Fierro. Xoves, 28 de decembro
de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario