Quero ser orballo no tempo seco da
compaixón e mollar as corredoiras que levan a uns lugares que
estiveron pero xa non están. Quero ser remuíño nun río calmo ou
nun pequeno regato. Non todos podemos ser o que queremos. Ás veces
somos un simple asubío nun retrouso de Bruce Springsteen. Outras
veces corremos detrás das vacas para que os tabais dunha conciencia
corrupta deixen de chuparlle o sangue. Quen entende o xurdir dun
canto cheo de esperanza? É moi difícil ter esperanza nun ambiente
cheo de soidade e de sacrifico, de oblación.
Quero ser a nube negra
que se mete por entre os raios dun sol que non alumea. Quero ser a
pedra que atranca a carreira que vai dun etapa de xogos a unha etapa
de desconsolo. Pero tan só son o derradeiro mohicano dun Oeste que
xa non é, aínda que cabalgo por entre as pradarías dunha galaxia
sen fin, dun universo cheo de hienas que morden, que acosan. Quen
entende a sinxeleza dun sentimento? Ou a nugalla dun pensamento.
Quero ser o escribidor que erra nos soños que quere soñar. Soñar é
bonito. Pero a realidade móllase coas pingas de orballo que caen.
Finca Fierro. Martes, 19 de decembro
de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario