A
xente debe pensar que cando leo andando
non vexo un burro a tres pasos. E moitos póñenseme de diante para
que choque, para que tropece. Pero non choco, claro. Nunca colisionei
con nada nin con ninguén. Estou moi acostumado, moi afeito a ler
andando. Pois ben, ó pouco de iniciar esta andaina das Testemuñas
da Memoria andaba eu lendo (andando) polo Campus Universitario das
Lagoas mentres adestraba ó baloncesto algún dos rapaces, cando
alguén quixo que batese contra el, pero eu axiña notei a presenza,
axiña vin unha sombra que resultou ser a do home dunha amiga que
coñecera en Madrid e que levaba anos, creo, sen velo, sen velos.
Logo
do correspondente saúdo faloume da reportaxe que lle fixera a Juan
Carballo, o fillo da Angelita, o rapaz que ía nas pontes a Madrid e
que non llo dicía a ninguén para que non o invitaran ás súas
casas, xa que el tan só ía para empaparse de cultura. E de súpeto
soltoume que el coñecía a un señor, a todo un personaxe digno
dunha reportaxe para este espazo. Faloume del e, pasados os días,
chegou a darme o seu teléfono particular. Que o chamase, que el xa
lle falara de min e que seica me seguía. Quedei en facelo. Ata hoxe.
E non por ganas, senón porque por unhas e outras circunstancias, non
tiven a ocasión.
Non
obstante, agora aproveito que hai cousa dun mes e pico ou dous, o
Liceo Ourensán realizoulle unha homenaxe a Víctor Campio Pereira.
Tal é o señor e o personaxe. A definición de personaxe vaille como
anel ó dedo, cádralle a xeito porque foi, porque é desas persoas
que deixan pegada, moita pegada. Posto que, a maiores de colaborar
moi activamente nas actividades culturais da nosa cidade nos últimos
anos da ditadura e na democracia, e de escribir en revistas e xornais
locais (principalmente en La Región), digo que a maiores de todo
iso, relacionouse, culturalmente falando, co mellorciño da nosa
cidade e de toda Galicia; desde Antón Tovar a Pura Vázquez, desde
Xesús Alonso Montero a Xosé Fernández Ferreiro. Tratou a Celso
Emilio Ferreiro e, no servizo militar, a Rafael Sánchez Ferlosio.
Imaxino ó señor Víctor Campio nos faladoiros que tiñan no
restaurante Zarampallo e, sinceramente, cáusame moita envexa.
Víctor
Campio Pereira naceu en Garabás, Maside, o 15 de xullo de 1928. As
primeiras letras estudounas alí mesmo, na escola da súa nai. E logo
xa pasou ó seminario para facer a carreira de maxisterio. Nese lugar
leu, clandestinamente, a Curros Enríquez baixo a complicidade do
seminarista e poeta Faustino Rey Romero. Foi por esta época cando
empezou a integrarse nun grupo de escritores que colaboraban na
revista Posío.
Exerceu de mestre en varias aldeas da provincia, na Mancha e polo
Levante. Licenciouse en filoloxía hispánica pola Complutense de
Madrid e dedicouse por completo ó profesorado, primeiro nun
instituto de Madrid e, logo, no das Lagoas de Ourense. No 2010
nomeárono membro da Real Academia Galega.
Publicou
unha novela (inspirada no servizo militar que fixo en Marrocos, de
cando este país aínda pertencía a España), “Baixo o sol do
Magreb”, pero o seu forte era a poesía e máis en concreto, os
sonetos. O titulado “Se chego no solpor” é todo un portento
antolóxico da nosa literatura. A gran pena é que nunca fixo ruído
e nunca se gabou das súas cualidades, é máis, nunca pensou en
publicar. Emporiso, confío que, cando algún ano se lle dedique o
Día das Letras Galegas (que se lle dedicará), os ilustrados e a
xente relacionada coa literatura, preguntaranse unha e outra vez por
que este grande autor non tivo, ata agora, o recoñecemento que se
merece.
Víctor
Campio confésase un poeta de circunstancias, non de oficio.
“Escribín sempre ó meu aire e son un home máis ben solitario”.
É fiel á poesía clásica porque se formou nela, pero tamén lle
interesa a métrica libre. Desconfía un pouco das correntes
literarias, dos xuízos estéticos e da tentativa ó poder; “todo
poeta debe ser un revolucionario e estar en contra do poder, porque o
poder é a antítese da poesía”. (Agora entendo por que son eu un
revolucionario. Porque durante un tempo tamén escribín moita
poesía. Mala, pero poesía). “Haberá poesía comprometida mentres
haxa uns pais que lle queiran dar unha miga de pan a un neno e non
teñan con que”. Por isto non entende moi ben que, hoxe en día, e
tal como está o mundo, non haxa máis poesía comprometida. Todo un
pensamento dun señor sinxelo, discreto e modesto, como o definiu
Xesús Alonso Montero.
Café
Parderrubias de Celanova. Mércores, 8 de novembro de 2017
Publicado
en La
Región
o venres, 08-12-2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario