Arrefrían
os xeonllos. É igual. Hai que aguantar coma os heroes. Como certos heroes. Hai
que dicir que hai moito heroe por aí solto que é heroe de pouca monta, de cagar
entre o millo, falando claro. Por certo, antigamente facíase iso, o de ir
baixar o pantalón ás leiras do millo. As follas do millo eran boas para aquilo.
Outro por certo, o de baixar o pantalón hai que recoñecer que quedaba así como
máis fino. Claro que chocaba un pouco. O de oírlle iso a uns pobres labregos
acostumados a esbardallar a base de, por que non, insultos e palabras mal soantes
contra as vacas ou o burro, contra o fouciño ou a gadaña, contra a vida mesma.
Non obstante, esa besta que levamos dentro, en certos momentos, sabemos controlala. Ás veces, naqueles tempos, tamén imperaba a educación contra a barbarie. Que carallo, a alma, o celme, o sentimento do pobre labrego si merece o substantivo de heroe. O labrego antigo nunca foi un heroe de pacotilla. Foi algo máis que heroe. Foi a esencia, a gran identidade dun pobo, dun país que nunca soubo mirar por el. Aínda hoxe non sabe mirar por el. Nunca saberá mirar por el.
Non obstante, esa besta que levamos dentro, en certos momentos, sabemos controlala. Ás veces, naqueles tempos, tamén imperaba a educación contra a barbarie. Que carallo, a alma, o celme, o sentimento do pobre labrego si merece o substantivo de heroe. O labrego antigo nunca foi un heroe de pacotilla. Foi algo máis que heroe. Foi a esencia, a gran identidade dun pobo, dun país que nunca soubo mirar por el. Aínda hoxe non sabe mirar por el. Nunca saberá mirar por el.
Finca
Fierro. Martes, 5 de decembro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario