Acabouse o que se daba. O ano 2017 xa
queda para o recordo, para as hemerotecas. E con el tamén queda,
grazas a Deus, todo o barafunda feisbuqueira e guasapeira de
felicitacións, desexos e ruxerruxes. Sinceramente, canto tempo
quitan, meu Deus! Aínda que, por outra beira, tamén é bonito tanta
correspondencia. A min, en concreto, vaime todo iso; gústame parolar
e sorrir e rir e gozar coas amizades das redes sociais.
Van xa
dezanove horas de Ano Novo e, sabedes?, todo segue igual: Albert King
dándolle ó seu blues, o reloxo percorrendo unha hora detrás
doutra, as pingas de auga caendo do ceo gris coma onte pola mañá,
Jerry Goldsmith facendo soar a guitarra española nesa marabilla de
“Under Fire” (tamén coma onte, e antonte; a ver!, é o tema
musical que máis me fascina de todo a música), os coches pasando
polas rúas e dándolle a razón a Julia Iglesias: que a vida segue
igual. Tanto rechouchío por estas datas e resulta que non hai como a
rutina diaria. A maioría estamos desexando esa rutina, a de todos os
días, ou sexa, a calma, a parsimonia, as comidas normais e creo que
incluso ata o traballo. Así é que, como dicían Tip e Coll: mañá
falaremos do Goberno.
Finca Fierro. Luns, 1 de xaneiro de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario