Isto é un sen vivir. A vida. A vida
é o que é; é dicir, un bambán que vai e vén, que sobe e baixa,
que corre e se para. Máis ou menos. Todo o día traballando e máis
seguro que para nada. Algúns non rañan bola e viven na opulencia.
Outros fan que traballan e asubían cara ó infinito e máis alá.
Menos mal que a música de “O último mohicano” viaxa con
parsimonia polas asaduras dun corpo cansado que Trevor Jones está
suavizando. A vida tamén é coma o silencio. Ás veces queda
quietiña e sen facer ruído. Ou aínda que se bote a correr,
algunhas veces tampouco fai ruído. Cantos pasamos por esta
existencia en completo silencio! É verdade que outros, cunha simple
frase, meten máis barullo que unha treboada chea de alustres.
Estou
cansado de tanto traballar e, non obstante, asubío unha canción que
non ten letra, aínda que haxa alguén que a cante a pleno pulmón.
Asubío por entre a néboa desa conciencia que semella escura pero
que ós dous centímetros asoma a esperanza dun mundo que estaba
perdido e que acabo de atopar. Se buscas, encontrarás. Eu busquei a
vida por entre as brumas dun sen vivir, e alá estaba a claridade.
Finca Fierro. Venres 26 de xaneiro de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario