Aí están. Os canastros da Aira
d´Arriba. Aí está a infancia. Aí está a adolescencia. Aí están
os recordos e a memoria. De cando, por exemplo, a miña nai e máis
eu nos pechamos no canastro ata as dúas da noite para vixiar os
palleiros. Había días que se iniciaran unha serie de incendios nas
airas e nos palleiros de Baños de Molgas.
Precisamente empezara nun
de palla noso que tiñamos na Aira do Trono, xunto ó forno. E detrás
do noso foron seis ou sete que nos meteron o medo no corpo.
Precisamente este medo foi o que me fixo exclamar ante a Lola da
Amparo que que pintabamos alí metidos no canastro? Se aparece o
pirómano, que facemos?, berrámoslle? E ó verse descuberto, como
reaccionará? E se trae un coitelo? E se trae unha escopeta ou unha
pistola? O medo é libre. E moito máis cando aínda es un cativo.
Así é que non quedou outra que deixar o acubillo do canastro e que
Deus ou a Virxe dos Milagres resgardasen o palleiro da herba. E
quedaron os canastros da Aira d´Arriba de novo en silencio. Como en
silencio quedaban todas as noites, logo, iso si, de que nos
cansaramos das risas, das présas, dos acochos, dos nervios, dos
medos, de xogar por entre eles. Hoxe, por desgraza, xa só quedan
tres ou catro en pé. Unha pena.
Finca Fierro. Luns, 29 de xaneiro de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario