Cun
pano das mans limpo os anteollos e penso que o axóuxere duns versos
viaxa polo espazo sideral dunha ansia que non ten fin. Sempre haberá
poemas que cunha pequena rima nos encherán a cabeza de planetas. Ou
de estrelas. Tamén é verdade que sempre haberá poemas que, metendo
moito ruído, nunca dirán nada. É moi difícil acomodar a vida no
sofá cama dunha esperanza que nunca chega. Que nunca chegará. Volvo
coller o pano das mans e limpo de novo os anteollos porque a poalla
dunha congoxa penetra no punto e coma dunha existencia que, ás
veces, non é tal. Non
é tan fácil nadar contra corrente.
Nin é fácil asubiar ó estilo
Morricone por entre os parágrafos dunha novela. Dunha novela barata,
pero novela. Sigo sen ver ben. Será porque a sucidade dun argumento
non está ben distribuída polos principios materiais do meu
intelecto. De
que intelecto? Pobre intelecto! Querer ser o que non se é, é coma
cometer un pecado pensando que te absolverán. Non hai salvación
neste val de lágrimas. Menos mal que eu sempre subirei a un outeiro
para berrar, para bramar que a vida é unha bágoa e dous sorrisos. E
despois que me quiten o bailado. Quito os anteollos e vexo a vida
como cambia de color; da
negra sombra de Rosalía á ultra violeta de U2.
Finca
Fierro. Xoves, 28 de marzo de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario