Somos
moi partidarios de tirar a pedra e esconder a man. Ou de estirar o
brazo e lanzar a pedra.
Somos
moi partidarios de soltalas ás agachadas. As sentenzas, digo.
Despois axiña lavamos as conciencias.
Hai uns cantos que optan por meterche un día gris na cabeza, nas
entrañas, nas asaduras. Moitas
veces, sen arte
nin parte,
lánzanche un asunto, unha opción, unha
alternativa
tan confiadamente que pensan que ti estás para iso, para seguir o
ritmo do seu falso sorriso. Non lles importa se ti podes ou non
podes. Simplemente mandan. Ás veces mandan imposibles. Que te
angustian. Que te cabrean. Que che debuxan un día gris sobre a túa
existencia,
sobre o teu intelecto.
Custa darlle a volta á tortilla. Pero hai que
darlla; aínda que non saibamos tirar a pedra e esconder a man.
Ninguén ten dereito a asoballar na intelixencia de cada un. E
non digo xa nada se o intentan facer con xactancia ou
vaidade.
Que o intentan, e moitas veces. Meten sen pestanexar
días grises na bésta
e lanzan a frecha para que se che espete, se fai falta, no centro
mesmo do corazón. Son xente sen alma, inoperantes, ineptos, que
entornan
as súas ignorancias nos humildes e traballadores, nos bos e
modestos. Regalan días grises á
mantenta, á esgalla, a máis non poder.
Finca
Fierro. Mércores, 20 de marzo de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario