Acabo
de descubrir unha nova faceta na que noto a idade, o paso do tempo
sobre a miña persoa: a de forrar os libros.
Que
xa non os forro. Cando as miñas sobriñas lean isto botarán as mans
á cabeza e abriráselles a boca co pasmo. Elas saben do meu
fanatismo polo bo trato ós libros. Tamén o sabía O Relojero de
Baños de Molgas, de cando lle mercaba os novelas do Oeste e, ó
devolverllas (algo
así como unha recompra ou un intercambio, pois, ás veces, ó
devolver unhas daba outras) sei que volvía vendelas por novas.
Normal, entregáballas impecables.
Pois así me pasaba cos libros.
Que me doía tanto que se puidesen luxar que non quedaba
outra que forralos. Nunca subliñei
neles. Nunca os abría de todo, é dicir, en ángulo raso
ou
plano.
Sempre procuraba lelos en 90 graos, ou sexa, en ángulo recto.
Creo que agora xa non teño paciencia para pararme a forralos. Porque
creo que os forraba ben e
levábame o
seu tempo, aínda que, ás veces, os remataba nun suspiro. Normal,
toda unha vida forrando libros é practicamente coma ser un
profesional. Despois remataba apegándolles
unha etiqueta co título e autor ou autor e título. Agora,
collereinos da biblioteca, non os forrarei, pero sei seguro e
prométoo que os devolverei tal cal. Porque os libros son para que
todo o mundo poida soñar ou vivir co que
contan, sexa ficción, sexa realidade.
Finca
Fierro. Xoves, 7 de marzo de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario