Vin
moito cine nos oito anos que me tirei nos Milagros, practicamente todas as fins
de semana. Pero nos nove anos e pico que vivín en Madrid, aí xa me saía unha
media de 20 películas ao mes. Isto hai máis de 22 anos, ou sexa, na década dos
80. Hai uns días lin un artigo nun xornal no que se contaba que nos últimos dez
anos desapareceron 44 salas do centro de Madrid, o lugar que máis rexentaba.
Cada liña que lía do artigo era como un punzón que me atravesaba. Que a sala 1
do cine Avenida expuña agora bolsos e abalorios. Que o Bogart, o Roxy A, o Azul
(o primeiro en implantar butacas que semellaban sofás), o Rex e o Pompeya
pasaron a comercios ou vivendas porque o señor Gallardón co novo Plan Xeral de
Ordenación rompeu a blindaxe cultural dos cines. Que os Luchana pecharon as
portas o verán pasado; tres salas nas que aínda lembro o mellor ciclo
cinematográfico que vin nunca, o titulado Amar ao Cine, onde proxectaron unha
boa morea de filmes clásicos, en versión orixinal subtitulada. Naqueles tempos,
en v.o.s.! Tiven a sorte de vivir practicamente á beira do “pequeno Broadway”
(uns 200 metros da rúa Fuencarral), que estaba cheo de cines, uns dez ou once.
Hai novas que, sen ser políticas ou de sociedade, déixante de igual maneira
para o arrastre. Aqueles tempos cinematográficos…
Cafetaría
do pavillón dos Remedios de Ourense.
Xoves,
11 de abril de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario