Unha luz vermella reflicte no
cristal dunha ventá e un latexo de pardal voa polos ceos de Brigantium. Cada
minuto de silencio é o tempo tranquilo dun soño que se escribe con palabras de
auga. Hai soños que se dilúen. Hai soños que aboian polas ondas do mar. Cada
folepa de neve que cae sobre as plumas do pardal, deixa un risco de ansiedade
no que se escribe unha novela con capítulos cheos de nostalxia e cun punto
final no que o futuro acocha no niño da melancolía. Hai remansos de silencio
nos que un simple asubío é toda unha banda sonora que penetra con nostalxia e
que te dorme para diluír un soño ou para que aboie polas ondas dese mar que
baña, que bica a pel desa novela que figura neses minutos de silencio. A luz
vermella apagou e o pardal pousou con parsimonia na soleira da ventá, na
almofada dun capítulo e cubriu as súas plumas cun punto final.
Café Viena 17 de Ourense. Venres,
5 de abril de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario