A TRISTURA DOS PIORNOS

              Non hai silencio no espazo do ruído. Tampouco hai parafusos en paredes de formigón nin a flor do toxo no alto dun castiñeiro. Non hai ruído na soidade dun nicho. Ou dunha tumba. Aí si que tan só hai silencio. Nin tan sequera o renxer dos ósos ó descompoñerse fai ruído. É como as noites de lúa vella nas que os lobos oulean de pena. Por moi profundo e triste que sexa o ouleo non consegue romper o silencio da noite. Porque hai noites que, a pesar de todos os ruídos, transcorren en silencio, caladas, calmas. Din que a melancolía é o pracer de estar triste. Por iso os piornos teñen a aparencia de tristeiros; choran de melancolía porque saben que a flor do seu compañeiro toxo ten máis fama cá súa. Non lle alcanza para pensar que o burro adoita comer o toxo. Non hai silencio polo leito do río Arnoia, e iso que cando transcorre por Baños de Molgas faino paseniño, calmo; pero chegan as burbullas das augas á altura da burga para que o ruído asome aínda que sexa en silencio.