Xeralmente opinamos que o tempo
pasa voando, máis veces que se comentamos que isto ou aquilo avanza con
lentitude. É certo que o tempo pasa voando menos para un servidor cando se fala
do Festival de Cine de Ourense. Deus, semella que non chega nunca tal evento!
E, non obstante, chegou. E como chega! Seica con máis calidade e, o que é
mellor, sen polémica. Case se pode dicir que chegou silencioso, que chegou sen
facer ruído. O que demostra que tal ruído non procede do propio cine, senón dos
politiqueos que se desenvolven coma se fosen guerras de guerrilla. Este ano
parece ser que as navallas quedaron nas casas, ou aínda que anden nos petos da
roupa, están pechadas. Oxalá os fíos das mesmas non asomen durante estes nove
días e que todo transcorra a base de fotogramas, charlas, actividades, foros,
reunións, presentacións, estudos...
Sobre a calidade é certo que se
saberá tan só ó final. Pero hai que confiar un chisco neses olladores, neses
programadores que presumen de que si vai haber calidade este ano. Dáme que vai
ser verdade. Quizais porque amo tanto o cine que me chega cunha simple boa
escena para quedar contento. É que hai escenas, ou frases, ou olladas
cinematográficas, ou encadres, ou actuacións, ou argumentos que valen por todo
un mundo.
Temos 218 longametraxes de 70
países (51 pertencentes a España), nos que haberá que descubrir algo dese
momento que vale un mundo. Seguro que algún instante aparece entre tanto filme!
E, xa digo, con pouquiños momentos síntome feliz.
E de prórroga, principalmente
para aqueles que anden á caza de “famoseo”, aínda nos queda o poder contemplar
e escoitar a Carlos Bardem e a Emilio Martínez-Lázaro. A maiores, ou ben por
medio de xuntanzas ou ben por medio de estudos, sempre nos quedará o bico doce
de saber algo máis da importancia da sétima arte. Ale, a vivir durante nove
días nesta fábrica de soños cinematográfica.
No hay comentarios:
Publicar un comentario