Dille o gaio ó vento: non me
sopres que me desguedellas. O vento quedou abraiado. Nunca tal oíra. É máis,
nin tan sequera sabía que un gaio puidese falar. Este gaio falaba, e semellaba
que tiña mala uva. O vento viulle algo raro nos ollos e, por se acaso, pasou a
modiño por entre as patas do gaio.
Díxolle o esquío ó vento: non me sopres que
me fas esbirrar. O vento quedou máis que abraiado. Todo aquilo xa empezaba a enfadalo.
Non estaba disposto a que lle rosmasen animais ós que nunca vira nin oíra
falar. E estaban a subírselle ás barbas, a poñérselle arrichados, farrucos. A
el, precisamente a el!, que cando quería era o rei do universo. Movía as augas,
escorrentaba o lume e domaba incluso os penedos a base de desgastes. Mais resulta
que uns simples animais que non avultaban máis que un bugallo estaban a darlle
ordes. A el, ó rei do universo! Pero como hoxe andaba manso non quixo facer
unha guerra dunha simple batalla. Fixo coma co paxaro: pasou a modiño e seguiu
o seu camiño cara ó norte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario