Auga
quente. Coiro de pita. Copa de viño. Gol no partido. Conciencia tranquila e
pura na carballeira dunha vida chea de altibaixos. Quere o sermón do crego ser
lección de esperanza, pero hai parolas que ninguén entende e o tempo, así, pasa
voando. Porque cando non entendes nada, ti mesmo fas a película á túa maneira.
Cadeiras recollidas debaixo dunha mesa. Catro gatos que andan á xaneira. Fume
no forno comunal e palleiros de centeo na aira da melancolía. De cando a malla
era a festa chea de suor e o po compañeiro do labrego. Na aira da melancolía
circula a infancia nocturna de catro nenos que andaban a velas vir e que lles
servía de acocho á dureza da vida familiar e labrega. Cantos ruxerruxes se
levaron a cabo entre os palleiros da inocencia! Cantos ruídos e cantos silencios
en tan só uns minutos! Hai airas que non deberían desaparecer nunca. Xa quedan
poucas. Agora son prazas cheas de barbarie política e de incomprensión veciñal.
Onde están as airas da melancolía?
No hay comentarios:
Publicar un comentario