Sinto que teño que berrar polos
mortos daquel verán. De que verán? Daquel no que houbo moitos. Sempre hai
moitos. Pero hai mortos e mortos. Hai mortos asasinados e mortos suicidados.
Hai mortos de morte doce e mortos de morte violenta. Hai mortos afogados e ata
mortos románticos. Pero todos, absolutamente todos son mortos mortais.
Requiescat in pace para o defunto.
Mais o peor de todo é que hai
vivos que están mortos. Que andan pola vida coma defuntos masacrados, coma
zombis escarallados. Ás veces ata pensamos se non sería mellor que tamén
estiveran mortos pero ben mortos.
No reverso da moeda tamén nos
atopamos con mortos que están vivos. Aqueles que non te deixan nin a sol nin a
sombra, é dicir, nin baixo dous palmos de terra. E o seu recordo machúcache
unha e outra vez o cerebelo, polo que case temos que cantar un responso pola
nosa conciencia. Esta bulebule unha e outra vez por esa morte que non te deixa.
O mellor é lanzarlle un R.I.P. ós recordos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario