Non mira e non ve. Para que te
vexan teñen que lanzarche polo menos unha ollada. Unha ollada simple, ou
composta. É igual. A toupeira, a pobre, nin aínda que te mire, te ve. Outros,
tamén é verdade, que aínda que te miran e miran non te ven. Porque están nas verzas,
ou nos biosbardos, ou a velas vir.. Non mira e non ve. Eu quero que mire, pero
non hai maneira. E non é unha toupeira. É unha muller feita e dereita. Que por
moito que lle diga que mire para a pantalla, nada de nada. Ela mira, pero non
ve. Tan só fala. E latrica de que tal finca testa con aquela outra, a que está
á beira da do Secundino, O Antiolítico. Aínda que estou algo mosca porque mira
e non ve, non me queda outra que lanzar a gargallada ante o alcume. E
pregúntolle por el, para contestarme que non sabe, que lle chaman así de toda a
vida. Vale, de acordo, pero vostede ve a leira. E non vou ver!; é a que está
por enriba da da Claudia, A Costureira, que está á saída da aldea. Pero, señora,
eu nunca estiven nesa aldea; ten que mirar a pantalla e identificala. Non me
fai falta vela; é a que lle traballamos ó Paixolo. Non hai maneira!
No hay comentarios:
Publicar un comentario