Ó RITMO DO PENSAMENTO

               Cando pensabas que o reloxo non se detiña, eras ti o que non se movía. Quedaches quieto no acento dunha esdrúxula e a frase non remataba nunca. Queres escribir ó ritmo da agulla dos minutos, pero o reloxo só marca as horas. Si, tamén, os cuartos. Mais ti sentaches sobre a viga da F e non soubeches seguir o camiño que che marcaba a liña escrita. Non sabes ler nin tan sequera unha simple metáfora. Co sinxelas que son as metáforas. Non din pero din, non ensinan pero amosan. Cando pensabas que a tarde non se acabaría nunca, espertaches de mañá cedo sen saber cómo pasaches a noite. Nin te decataches do soño que se filtrou por entre as sabas brancas da novela. De que novela? A que intentes escribir cando te baixes do puntiño da diérese da U. Queres escribir ó ritmo do teu pensamento, pero este xa leva un bo tempo amorfo; tanto como o reloxo leva parado nese parágrafo que non sabes rematar. A túa vida vai e vén por entre os capítulos dunha mala farsa. Ou era dunha ridiculez folclórica? Ó ritmo do pensamento, a vida pasa.