A NATUREZA HUMANA

              Corre o aire. Quenta o sol. Non chove desde tempos ha. É igual. O día que chova xa estaremos fartos de tanta auga de Cristo. Sempre pasa o mesmo: nunca chove a gusto de todos. Normal. A min non ten porque me gustar o que che gusta a ti. A min gústanme os cans e a ti os gatos. Só é un exemplo. Algúns soñan durmidos e eu, ás veces, soño esperto, que é aínda máis bonito. É outro exemplo. Son coma o ruxerruxe dun conto: que conto e falo e digo e opino e critico e minto e afirmo e ninguén me fai caso. Así de simple. Así de sinxelo. É algo frustrante. Corre o aire. Quenta o sol. O asubío dun merlo é como a banda sonora dun recordo.  Ai que frase máis bonita, meu Deus! Pero ninguén o recoñecerá; só por amolarme. É igual. Tampouco quero ser un Jerry Goldsmith renovado ou un John Williams exultante. Ti e máis eu temos carácteres dispares. Ti, por exemplo, es parvo e eu son aínda máis parvo. A ti gústache o sol e a min a lúa. É tan rara a natureza humana…