Non
sei se foron merecidas ou non. Pero coller, collinas. As vacacións. Nada, foron
tan só cinco días xustos (por aquilo de se non as merecía). Pero suficientes
para ver o esencial e incluso para fartarme delas. A ver, explico. Non son
amigo das praias (queixámonos do sol e resulta que nos tombamos no chan para
saír como dunha grella e enzoufados de area pegada na pel). Pero, polos
rapaces… Eu son máis de paisaxes. Prefiro as Rías Altas que as Baixas. Aquelas
pola paisaxe e escapo destas pola aglomeración da xente. Así é que levo xa
moitos anos (cando as collo) tirando de Muros para arriba. Este ano tocou a
aldea de Panchés, moi preto de Pindo ou do monte Pindo, no concello de Carnota.
Aí estivo unha das cousas esenciais: a subida ó monte Pindo (que merece un
relato á parte). O último día chegou outra esencialidade: a fervenza do río
Xallas e a subida ó miradoiro do Ézaro (outro relato). E, por suposto, non
podían faltar as vistas ó monte Louro e, faltaría máis, a máxica, peregrina e
impresionante chegada á fin do mundo, a Fisterra, onde a ollada vai ata o
infinito e máis alá. Son de paisaxes.
No hay comentarios:
Publicar un comentario