Racha o soño co latexo dun tema
musical e os ruxerruxes da noite aniñan entre as sabas brancas dun concerto.
Adianta o reloxo para que o sono chegue nun suspiro. Pero non chega. Hai novas
que rompen a harmonía da realidade, e hai realidades que doen. Queda a opción
de apertar os puños e seguir. A vida é algo máis que un instante malo, que un
momento amargo. A vida é unha bágoa e dous sorrisos. Racha a lúa vella as nubes
negras que a arrodean. E por esa físgoa penetra a luz, a esperanza duns seres
que loitan a manga despregada para que ninguén pense que todo remata nunha meta
marcada. Hai vida máis alá das estrelas. Haberá recordos nun futuro que ten que
alcanzar o infinito e máis alá. Que ninguén pense que unha soa bágoa forma unha
lagoa. Volve adiantar o reloxo para que o sono se vaia acomodando no
pensamento. Cando queda durmido ábrense todas as nubes, acougan os soños e a
harmonía déitase por fin nunha realidade que non é tan mala, que non será tan
mala. Só o amencer o espertará do sono.
No hay comentarios:
Publicar un comentario