Tiro
a fouce e collo o fouciño para seguir polo camiño do tempo perdido.
Tempo
que se perdía entre toxeiras bravas e carballeiras bastas. Tempos de
ir e volver. Tempos de non parar. Tempos de cando as nubes negras
asomaban polo Outeiro do Corno e de cando o sol acougaba sobre os
penedos de Barricobos. De cando un asubío tiña os seus significados
e de cando a escuridade espremía
a heroicidade de cada un. Non é o mesmo asubiarlle a un can que
asubiarlle a alguén ou asubiar unha canción. Algúns tanguían as
vacas moito máis cedo ca outros. Habíaos que chegaban á casa sen
ver ben todos os animais que levara a pacer. Tempos
de cando a diferenza de clases era abismal e de cando a vergonza che
facía agachar a cabeza.
Tempos de xogar ó fútbol na Carballeira e
ó marro ou ás chelas pola Aira da Igrexa. A
portería eran dous carballos vellos e a pelota... a pelota o que se
terzase;
ou ben unha de trapos mal envoltos ou un bote medio esmagado. Tempos
nos que unha eixada che facía pingar suor da cara e nos que unha
gadaña che cravaba dores no peito. Tempos de miseria. Pero, aínda
así, a felicidade facía de acordeón na vida dun neno; tan
ben parolabas ante o mazadoiro da burga como cargabas un carro de
esterco sen case poder co rastro, tan ben fumabas ás escondidas como
improvisabas un xogo no medio da estrada. Eran
tempos nos que os coches pasaban de Pascuas a Ramos e a diversión
era a raíña do pouco tempo libre que se tiña. O
acordeón da felicidade.
Finca
Fierro. Domingo, 12 de abril de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario