Cando
estaba lendo na cama, un chisco antes de xantar, chamoume por
teléfono ou meu amigo Xavier Oviedo para facerme unha pequena
entrevista para a emisora de Radio Maceda, que está máis operativa
que nunca para facerlle a vida un pouco máis agradable a todos os
veciños da contorna neste tempo tan crítico que estamos a vivir.
A
verdade é que me fixo ilusión, e non pola entrevista en si, que, a
pobre, pilloume tan desprevido...
Fíxome ilusión porque os recordos acumuláronseme tan axiña como
vin e oín o nome de Radio Maceda. Foi o 24 de febreiro de 1992 cando
lle
mandei a
esa emisora,
por
teléfono,
a primeira crónica sobre
Baños de Molgas.
Fíxeno lendo, claro, pois os nervios facíanme tremer todo o corpo.
Despois, pouco a pouco, o que se adoita dicir: a experiencia; a
experiencia calmou eses nervios e collinlle gusto.
Tanto lle collín que lle propuxen ós da emisora facer un programa cinematográfico. Gravei o primeiro programa de Fábrica de Soños (nunha casete, creo) o 3 de abril dese mesmo 1992, que se emitiría ós seis día, o día 9. Foi a partir de aí cando empezaba a miña colaboración semanal con esa radio á que lle quero un montón. Tamén os primeiros programas eran gravados, porque aquilo de que en directo, uff, xa eran palabras maiores. Pero o que dicía antes... que a experiencia pon a cada un no seu sitio. Empecei co directo e aí caín na conta de que era verdade o que dicían sobre a radio: que engancha. Vaia se engancha! Cada vez me gustaba máis. E o directo aínda máis. Estabas en tensión por aquilo dos erros. Pero é bonito, moi bonito.
Tanto lle collín que lle propuxen ós da emisora facer un programa cinematográfico. Gravei o primeiro programa de Fábrica de Soños (nunha casete, creo) o 3 de abril dese mesmo 1992, que se emitiría ós seis día, o día 9. Foi a partir de aí cando empezaba a miña colaboración semanal con esa radio á que lle quero un montón. Tamén os primeiros programas eran gravados, porque aquilo de que en directo, uff, xa eran palabras maiores. Pero o que dicía antes... que a experiencia pon a cada un no seu sitio. Empecei co directo e aí caín na conta de que era verdade o que dicían sobre a radio: que engancha. Vaia se engancha! Cada vez me gustaba máis. E o directo aínda máis. Estabas en tensión por aquilo dos erros. Pero é bonito, moi bonito.
Finca
Fierro. Xoves, 2 de abril de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario