Revolvo
a cabeza, miro para atrás e vexo o ceo gris. Ameaza chuvia. Poida
que chova ou poida que non. Máis seguro que chova.
Escoito
o “Cristo
redentor” de Donald Byrd. É 30 de abril, ese mes que nos quitaron.
Como a Joaquín Sabina. Pero é igual; mañá xa é maio. O mes das
flores e, din, que das burras saídas. É xoves pola tarde e o
bulebule das gallas dunha árbore dáme a entender que vai aire. Por
iso digo que choverá. Porque despois do aire sempre asoma a chuvia.
A natureza é sabia. Perdín a conta tamén dos días que levamos
confinados. Pero tamén xa dá o mesmo; pouquiño a pouquiño xa
estamos vencendo ó bicho. Agora xa é Leonard Bernstein o que asoma
co “Prologue” da película “West Side Story”. Por certo, aquí
titulárona “Amor sen barreiras”. Que terá que ver este co
orixinal!
Dicía que empezabamos a ver a fin do túnel. Confío en
que este carallo -o túnel- non teña alá no fondo unha curva.
Próenme os ollos e ráñoos un chisco. Sempre hai que rañarse onde
proe ou onde pica. Non sexamos parvos de aguantar a dor; sempre hai
que evitala como se poida; se é rañándoa pois rañámola. O
lugar onde pica, non outras cousas. Seguro
que
haberá alguén que colla polo camiño que non é. Quédanlle poucas
horas ó mes que nos roubaron. Quen o ía dicir! Roubarnos dous meses
de vida... A ver se polo menos aprendemos un pouco a lección. De
quen aprendo é de Simon e Garfunkel con “The Boxer”. Ouh, que
marabilla! Vaise
o abril e entra o maio, a fin do túnel, do buraco, da negrura.
Finca
Fierro. Xoves, 30 de abril de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario