Quedei absorto contemplando o ceo. Había nubes. Nubes medio grises, medio negras e mesmo medio brancas. Máis alá delas non había nada. Ó mellor era porque non sabía mirar máis. Seguro que algo máis haberá. Tamén é verdade que non me apetece moito perforar, rachar as nubes para saber o que hai. Así podo imaxinar eu o que me dea a gana. Imaxinación creo que non me falta. Tampouco me sobra, todo hai que dicilo.
E mira que é bonito imaxinar. Aínda que algunhas veces me enrede ou me embrolle sempre no mesmo. Claro que se imaxinas sempre o mesmo será porque interesa, porque gusta, porque se desexa moito. Desexo involucrarme nuns sentimentos que van máis alá duns consellos, polo que uso a imaxinación e divírtome con eles, déitome con eles e soño con eles.
Quedei absorto de quedar eu mesmo absorto, pois unha cousa é pasmar e outra moi distinta e facer o abraio eterno. Non me quedou outra que moverme e negarme a contemplar por máis tempo as nubes, aínda que, iso si, deixei que a imaxinación seguise voando; como cando intentas traspasar ou descubrir ou adiviñar a figura que está detrás dun cristal medio escuro ou dunha cortina branca. Imaxinei que, aínda que non volvese mirar para as nubes, máis alá estaría ese universo sen fin: azul, brillante, silencioso, nostálxico, eterno, inmenso, fermoso, duro... Seguín andando para intentar calmar estes esperpentos, estas extravagancias que me asoman na cabeza.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 28 de outubro de 2021
Precioso relato
ResponderEliminarGrazas, Katiña.
Eliminar