Escribín os carteis eu só. Coa miña letra. Non quería deixar pegada. Escribín centos deles e, ás ducias, metíaos nunha mochila para distribuílos por todos os lugares habidos e por haber. Pegueinos en contedores de lixo, papeleiras, marquesiñas e escaparates. Craveinos con puntas (nada de grampas) en portas das palleiras, en carballos, amieiros e castiñeiros; nas fiestras dos cortellos e mesmo nos pinallos dos carros; e, faltaría máis, na porta da caseta da burga. Subín a campanarios de igrexas e a tellados de casas con varios andares para esparexelos, para espallalos polo aire.
Como non quería deixar pegada, tiven que facer todo iso entre lusco e fusco de toda unha semana. Eu, despois, polo día, pasaba con disimulo por eses mesmos lugares para ver a reacción da xente ante a súa lectura. Vin xestos de todos os gustos e comentarios de todas as cores, algún ata subido de ton; aínda que a maioría eran de estrañeza. Vin como se arqueaban cellas, como se soltaban gargalladas, como se abrían sorrisos e como certos insultos choutaban ó aire cunha certa carraxe.
Eu, mentres tanto, sorría e gozaba incluso ante esas reaccións. A frase que escribira era pequena pero aguda. Estraña?; non sei. Rara?; depende. Esperpéntica?; vai ti saber. Tan só seis palabras que revolucionaron un pouco ou un moito o galiñeiro. Seis palabras con tres puntos suspensivos escritos a man. Centos de carteis que distribuín e que aínda me quedaban por repartir. Achegueime a un que deixara espetado nun carballo: “nin subo nin baixo... estou quieto”. Agora cada quen que esbardalle o que queira.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 11 de novembro de 2021
Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 11 de novembro de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario