Son as catro da tarde e estou escondido detrás dunha simple xesta. Sen sombreiro e caendo unha canícula que me atravesa o cerebro. Nunca me vira en tal situación. Pero dúas ou tres ducias de indios non estaban moi lonxe. Ó mellor eran máis. Case é máis fácil dicir que unha morea de peles vermellas andaban na procura da miña cabeleira.
Son o pistoleiro Johnny O Rápido, pero con fama de ser o máis covarde de todos os pistoleiros con certa fama, tanto a un lado como ó outro do Río Pecos. Aínda que algunhas veces uns din que é o Río Grande e outros o Río Bravo. É igual, covarde son ata para facer o intento de levan a man ó revólver. Non sei que me pasa, que se me paraliza e nunca chego. Moi a miúdo dáseme por pensar que será o medo. De aí que todos aqueles ós que matei fíxeno polas costas, por detrás, a traizón. Que queredes, o medo é libre.
Non sei como saír de detrás da xesta. O meu cabalo Saleroso está no quinto carallo porque foi á busca de mellores pastos. Se lle asubío para que veña, os indios descubriranme. E entón si que xa non me salva nin Calamity Jane. Se boto a correr calquera frecha é moito máis rápida ca min. Penso no que lle escoitara un día a un pobre periodista: de que os indios sentían moito respecto polos lobos. Así é que empecei a oulear coma un lobo, ó mesmo tempo que me arrastraba polo chan. A min sempre se me deu ben oulear. Ouleei ata chegar xunto a Saleroso. Subín a el e, fuxindo, aínda tiven tempo de matar a un indio polas costas, por detrás, a traizón.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 1 de novembro de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario