Acabo de ler o libro “Volver a onde”, de Antonio Muñoz Molina, no que fala do espertar do confinamento e ó mesmo tempo lembra a súa infancia campesiña. Tal infancia vin que fora moi semellante á miña. Lóxico, tan só é tres anos maior ca min. Claro que, el, por suposto, cóntaa moito mellor que este paspán que escribe (este bastante fai con deixar cuspir tinta). Lembrar que Muñoz Molina é un dos grandes observadores e narradores que hai hoxe no noso país.
Nas primeiras páxinas xa tiven que anotar nas miñas notas particulares algo que sempre quixen explicar: “era o día do Santo cando se daban agasallos, non no aniversario”. Efectivamente, na miña infancia non se celebraban os aniversarios. Cumprías tantos anos, e acabouse. Mentres que os Santos estabas esperando por eles como auga de maio. Claro que despois celebrar case só se celebraban os dous grandes: Xosé e Manolo. O que se chamase Antonio, Xoán ou Evaristo, por exemplo, e aínda que non fose con moito a bombo, tamén o celebraban moito mellor que o aniversario. Este empezou a ganar terreo desde as grandes cidades, e de tal maneira que, hoxe, xa conquistaron a vida de cada un.
A Muñoz Molina, no seu Santo, un ano o seu pai agasallouno cun reloxo. O primeiro que tiven eu creo que foi na mili ou cando empecei a traballar, pasados xa os 20 anos, e porque o puiden pagar. Naqueles anos era un obxecto de luxo. Non o tendo, rexíame, guiábame polo reloxo da igrexa de Baños de Molgas, que se escoitaba perfectamente a uns cinco quilómetros á redonda.
Café Kibu. A Valenzá. Domingo, 31 de outubro de 2021
Non me acordo do primeiro reloxo...pero si de mirar e escoitar o reloxo da torre. Ainda hoxe ando sin il e ríxome por o da igrexa
ResponderEliminarSi, si; o reloxo da igrexa é moito reloxo.
Eliminar