CRUCE DE MIRADAS

Aquilino Salitre Graña non é que se estresase moitas veces, pero cando o facía, facíao tan a conciencia que se puña realmente malo. Non obstante, tiña tres formas para tranquilizarse, para botar fóra iso que o corroía por dentro. Unha era subir a un outeiro e berrar; berrar tan forte que mesmo semellaba que esgazaba a gorxa. A segunda forma era coller un sacho ou un fouciño e deixar a alma nun esforzo físico descomunal. E a terceira era coller o coche e facer quilómetros e quilómetros por estradas secundarias. Conducir relaxábao.

Como Aquilino Salitre hoxe estaba na cidade, non había outeiro ó que subir nin eido no que cavar ou poula na que rozar, polo que non lle quedou outra que coller o coche e botarse a circular. Foi ata máis alá dun cento de quilómetros do seu punto de partida. No regreso, é ó cruzar unha aldea, atopouse con esas bandas sonoras que semellan muros ou valados e que hai que cruzar, como moito, en segunda. Xusto cando chegaba a ese, tamén, paso de peóns facíao ó mesmo tempo outro coche que el coñecía moi ben. Era o coche dela. Ela era Ludivina Formoso Salerosa, a muller pola que suspiraba nas noites de silencio e nos días eternos; pola que suspiraba sempre; e pola que devecía en todos os segundos do seu tempo. Como cruzaron os dous tan amodiño, miráronse dous segundos tan só. Pero sobre eses dous segundos poderíase rodar perfectamente toda unha película. Porque foi un cruce de miradas intenso, romántico, preñado de desexo, curtiño pero eterno. A Aquilino Salitre Graña esfumóuselle de súpeto todo o estrés.

Café Sports Century. A Valenzá. Venres, 29 de outubro de 2021