Que forte! Non sei quen son. Nin de onde veño. Tan só que estou sentado na terraza dun café, tomando precisamente un café. Dáme corte preguntarlle ó camareiro se sabe como me chamo. Aínda que non creo que o soubera. Penso que non son dos que van dicindo por aí o meu nome. Porque tampouco sei moi ben se dar o real ou o alcume. Non sei por que, pero sóame que teño un alcume. Sempre oín que no noso país todos temos algún alcume. Non obstante, agora mesmo non lembro nin o nome nin o alias.
O peor chegará cando queira marchar. Para onde vou? Non sei nin de onde son nin de onde veño. A angustia, quizais o medo, xa me aperta o peito. Nin tan sequera sei se teño familia. Se vivo só. Ou nunha comuna. Ou de aluguer. Ou con piso ou casa propia. E se vivira debaixo dunha ponte ou xunto a un caixeiro?
Miro dúas pombas (que sei que son pombas) peiteando por entre as mesas e vexo os coches pasar. Sei que estou na Valenzá, como sei tamén o nome do camareiro; pero non sei nada de min. Isto é o que empezo a notar que é o gran problema: que máis ou menos sei certas cousas, agás as relacionadas comigo.
Nin sei que gustos teño. Nin se soño esperto ou durmido. Non sei se teño sentimentos e se lanzo suspiros. Non sei se me gusta ler ou escribir, aínda que estea escribindo agora. Non sei como se chaman as prendas de roupa que levo postas nin o aparello co que escribo. Quen son? De onde veño? A onde vou? Puta filosofía barata!
Café Sports Century. A Valenzá. Martes, 1 de febreiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario