Quixen baixar por unha costa tan empinada, tan empinada, tan empinada que pensei que afociñaba, que me esnafraba. E o peor era a sensación de que en calquera momento tería que botarme ás boleiras, porque os pasos cada vez se me aceleraban máis. Tamén notaba como se tensaban os músculos das pernas e como chegaban mesmo a doer. Díxose sempre: que é máis difícil baixar que subir, e por moito que se diga tamén que, para abaixo, todos os santos axudan. É mentira! Os santos non axudan nada. Se axudaran, pois por exemplo santa Lucía non deixaría que ninguén perdera a vista. Pero non me vou meter cos santos porque sería o conto de nunca acabar. Sigo coa costa.
Baixar baixeina. Mal a gusto, pero baixeina. Antes de chegar ó medio dela xa estaba un pouco arrepentido de iniciar a súa baixada. Non obstante, non me volvín, claro. Tampouco era plan de subir de novo o cacho que baixara. É peor baixar que subir, pero... Pero retroceder nunca! Os heroes nunca retroceden. Mesmo me están entrando ganas de ofrecerme voluntario para ir combater ó malnacido este do Putin. Se non fora porque queda tan lonxe... Ó mellor calquera día vou e zorrégolle unha labazada que o mando á Siberia.
Cando cheguei ó fondo da costa, xa se me aliviaron todos os males. Aínda que, iso si, durante un cacho tiven que coller folgos debaixo dun balcón onde daba un pouco de sombra. E xa descansado, volvín a cabeza cara á costa e fíxenlle as pascuas, é dicir, “a puñeta”. Para que entendades mellor. Que vos hai que dicir todo.
Café Brétema. A Valenzá. Venres, 25 de febreiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario