Son Artemio Salustro, O Sacristán, que me pariu a Ramona do Felisindo e xeroume o Gervasio de Chaodarcas. A verdade é que non sei por que me chaman O Sacristán, cando son ateo. A única vez que entrei nunha igrexa foi para roubarlle as hostias (linguaxe coloquial) ou obleas (linguaxe oficial) ó cura da parroquia da miña aldea. A miña aldea é unha aldea coma outras, da que non digo o nome porque, que queredes, é tan raro, tan estrambótico que mesmo me dá vergonza o escribilo. Son dunha aldea, e punto.
Unha vez un rapaz quixo poñerme outro alcume, quixo chamarme O Pecoxo (mira que non me chega xa co de Sacristán...), a causa da coxeira que traio comigo. Hai anos, moitos anos, alá pola prehistoria, de cando había carros nas aldeas e tamén nas vilas, un carro, mellor dito, a roda do meu propio carro pasoume por enriba do pé esquerdo. O carro, para máis aquel, ía ata máis alá da altura dos estadullos cargado de esterco, dese esterco de toxos que, para arrincar unha gavela, había que ter uns bos brazos. Falando claro, que a carga era tan grande que case lle ardía o eixe ó carro e o meu pé esquerdo quedou algo así como esmagado, case para o arrastre (a proba é que o arrastro algo). Menos mal que, alá un que facía de curandeiro (non había nin médico nin veterinario), andou furgando e compúxomo como puido.
Digo que o rapaz quixo poñerme O Pecoxo, así, todo xunto, pero pegueille tal oblea na cara que non lle quedaron ganas de volver abrir a boca, nin tan sequera para chamarme Artemio e moito menos O Sacristán. Eu, cando me quentan, tamén sei tocar o violo.
Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 18 de abril de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario