Quere quentar, pero vai frío. Quere chover, pero hai sol. Todo son contradicións. Quero subir, pero como din que para abaixo todos os santos axudan, pois baixo. Quero cruzar a lagoa de Cospeito, pero... e se afogo primeiro na lagoa de Almoite? Mellor sentar no medio do bosque es esperar. Claro que como as esperas desesperan, case é preferible seguir buscando contradicións. Quero ver o ceo de azul, pero as nubes empezan a cubrilo á velocidade do vento que zoa. E aseguro que o vento zoa con forza.
Quero mirar para un espello, pero teño medo que ante o meu propio reflexo me asuste. Ou que o desexo se esnafre contra el. Porque hai espellos que reflicten aquilo que non podes ver. Case é mellor pechar os ollos e soñar. Soñar é bonito. E soñar esperto aínda o é máis.
Contradígome a min mesmo cando digo que a soidade é bonita, e tamén é esa enfermidade que corroe a alma. Que hai silencios con ruídos e ruídos cheos de silencio. É complicado buscarlle tres pés ó gato ou filosofar sobre un asunto barato. O asunto das contradicións; de que se digo si, ti dis non; de que se quero voar, acabo afogando; de que se quero escoitar jazz, asoma polos auriculares esta música actual na que as súas letras... As súas letras din e non din.
Todo son contradicións. Mesmo aquelas que teñen razón de ser. Ou non. As dúbidas atenazan o discorrer do tempo. E xa sabemos que o tempo tamén é contraditorio: que se corre, que se se detén, que se voa, que se non pasa. Si, será segundo as circunstancias.
Café A Pedreira. A Valenzá. Domingo, 3 de abril de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario