Levaba tanto tempo andando que me apetecía descansar. Así é que non tardei en optar por sentarme nunha mesa da terraza dunha cafetaría para tomar, precisamente, un café. Na mesa alguén deixara esquecida unha desas revista do corazón ou prensa amarela. Ó mellor pertencía á propia cafetaría. Non sei. É igual. O caso é que, nun momento dado, é dicir, cando de repente apareceu un refacho de vento, abriuse de calquera xeito e non me quedou outra que contemplar a páxina na que había a foto dunha actriz. Segundo a vin xa se me veu ó momento á cabeza un nome, e non o da propia actriz, senón o de A Muller de Prata.
Porque a actriz, retratándose a si mesma diante dun espello, ía toda vestida con prendas da cor da prata. Chaquetiña, pantalón e bufanda, que era o que eu alcanzaba a ver; realmente o que mostraba a foto. O calzado era distinto, si; uns tenis ou zapatillas brancas.
O móbil co que se retrataba cubría, tapaba a súa boca, pero aínda así non me esforcei moito en adiviñar un sorriso aberto e vermello. Vermello porque intuín que tería os beizos pintados con esa cor, facendo xogo coas uñas.
E segundo un refacho de vento abriu a revista por esa páxina, outra aireada cerrouna e deixouna como estaba. Pero a imaxe da foto aínda perdurou na miña memoria o tempo suficiente como para deixar constancia dela, aquí, neste Pingas. Porque hai fotos que inspiran e a da muller de prata inspiroume polo colorido da súa vestimenta.
Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 20 de abril de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario