Saco o pano das mans e axítoo no aire. O pano das mans é branco. Agora case ninguén leva pano das mans. Agora a maioría levan trapalladiñas desas de papel. Din que son máis hixiénicos. Porque, claro, úsalos e tíralos. A ver cando nos decatamos de que non se pode tirar coa vida! Porque todo é vida! Mocos tivémolos sempre e antes non había panos de papel. E aquí seguimos, sen nos contaxiar. Coa Covid xa había panos de papel.
Digo que axito o pano das mans; e agora queda por saber se o fago en son de paz, solicitando unha tregua ou simplemente chamando a atención de alguén. O de son de paz, xa sabedes... bandeira branca. E como estamos en guerra cos rusos... Claro que eu paso das guerras. Das guerras físicas, se entende. As guerras mentais lévoas a cabo de continuo, principalmente polas noites. As miñas guerras nocturnas son tremendas e terribles. Nunca traballou tanto o meu cerebro. O mellor de todo é que non mato a ninguén. Tampouco me matan, claro.
Entón só queda a opción de que lle estou acenando a alguén. A quen? A un paspán que vai alá abaixo? A un pasmón que vai coller o autobús? Non! Estoulle acenando a un puto merlo que me anda nos chícharos. E co bonitos que me están. Tamén o paxaro é bonito, pero... Pero, ás veces, canto mal fan. Canso de acenarlle e non facéndome caso, opto por baixarme de riles, pillar un coio que hai ó lado dos meus pés e lanzarllo coa intención de declararlle unha guerra. Pero non houbo tal, porque o merlo fuxiu como alma que leva o demo.
Finca Fierro. Luns, 2 de maio de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario