Un
río que fai de funil ao chegar á vila e unha estación de ferrocarril que,
agora, é un museo e, no futuro, será museo e recordos de cando o expreso facía
parada para as xentes que entraban e saían. Eran recordos de cando Madrid
quedaba moito máis alá da serra do San Mamede. Agora Madrid queda nun suspiro
de automóbil. Digo Baños de Molgas. Unha torre que semella unha bravata, unha
fanfurriñada de 30 metros cara ao ceo e unha burga que fumega auga quente da
infancia. Digo Baños de Molgas. Unhas airas aptas para o marro e unha Ansuíña
na que se bañan os sorrisos de toda unha nenez. Un monte Medo no que as mañás
eran a mellor lareira das conversas e un monte de Pinouzos no que as tardes
semellaban algarabías de vacas e rapaces. E digo Baños de Molgas, o meu soño, o
meu recordo.
Finca
Fierro. Domingo, 30 de decembro de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario