Os
meus ollos contemplan un póster sobre a campaña de fomento da lectura. Pero a
xente non le. Xa non lía moito antes, menos le agora. Cos teléfonos móbiles
sendo donos e amos das nosas vidas. Non vexo a ninguén nunha parada de autobús,
ou nun parque, ou no propio autobús cun libro aberto. Agora tan só contemplo
dedos que se moven a velocidades vertixinosas sobre raquíticos teclados, ou tan
só escoito voces por detrás que incluso ás veces te volves pensando que che
fala alguén, pero é un descoñecido que latrica por un celular. Lin moito,
moitísimo. En cada aldea, vila ou cidade nas que estiven, os veciños axiña me
coñecían porque andaba polas estradas e rúas lendo. Cando ía para o monte
acochaba os libros ou novelas do Oeste na barriga para que non as descubrise a
nai. A ela ensináballe as materias do colexio. En Madrid coñecíanme en todos os
cines porque adoitaba chegar media hora (ou máis) antes de que empezase a
película e pateaba todo o vestíbulo lendo. E andando, por suposto. Sempre gocei
máis lendo andando que sentado. Ía ás novenas aos Milagres lendo e volvía
lendo. Hoxe cóntanse os lectores cos dedos das mans. Canta riqueza perdida!
Cantos soños abandonados! Ao ler soñas á túa maneira.
Biblioteca
da Valenzá. Venres, 26 de outubro de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario