Case sempre digo o que quero
dicir, aínda que non o diga. É un dicir. Digo que o birlibirloque da esperanza
é unha pegada que deixa o ruxerruxe da algarabía. Digo que os aparellos que
están colgados no lateral dunha inocentada serven para xunguir as ideas dunha
nostalxia á beira dunha lareira. Non digo que o verme luceiro da aurora choute
desde o carballo da Castiñeira, porque realmente baila sobre unha raíz que
atravesa os camiños da Costela. Non digo que o dixomedíxome dos veciños
sentados na Aira do Pombal insultaran ao fantasma que vagou polas rúas de Baños
de Molgas, porque nas noites de inverno os espectros non saen ao frío. Certo,
todo isto é un dicir.
Café Aitana da Valenzá. Sábado, 1
de decembro de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario